Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Het feest der feesten is niet carnaval, Kerst of oud & nieuw. Zeker geen Pasen en zelfs pakjesavond staat niet op één. En volwassenen die beweren dat je trouwdag ‘de mooiste dag van je leven’ is, slaan de plank faliekant mis. Het aller-allerbelangrijkste feest is het kinderfeest. In elk geval voor de zesjarige in kwestie. Voor de papa’s en mama’s is het minder. Maar verplaatsen we ons in de jarige Jet, tja.. Je bent net zes geworden. En je mag zelf weten wie er op je feestje komt – een enorm machtsmiddel in de kleuterklas. Jij bent de baas, jouw feestje, en dan zijn er ook nog eens cadeautjes, slingers en taart. Lizzy’s eerste kinderfeestje vierden we hier thuis. Met versieren, knutselen, friet en spelen in het park. Na die enerverende ervaring van vorig jaar hebben we voor dit jaar besloten het feest buitenshuis te houden. Het werd Monkey Town, daar kon volgens het feestvarkentje geen twijfel over bestaan. Drie uur klim-, glij- en ballenbakplezier. Taart dienen we zelf mee te nemen, maar verder is er alles. Er staan bordjes en feesthoedjes klaar. De jarige krijgt een extra cadeautje en natuurlijk zijn er de bekende frietjes met een frikadelletje. En dat allemaal voor het luttele bedrag van … Nou ja, laten we het er op houden dat het plezier van je kroost natuurlijk onbetaalbaar is. Feit is wel dat ik het met drie uur werken als zzp’er niet terugverdiend krijg.
Het feest begint om 14u30. Althans, zo laat wordt iedereen verwacht. Dat geeft ons een speling van een half uur om bij het apendorp te komen. Lizzy besteedt het grootste deel van de ochtend met naar buiten kijken. Ruw geschat heeft ze tussendoor ongeveer 3.762 gevraagd hoe lang het nog duurde. Op het uur U staan in een tijdsbestek van vier minuten alle genodigden binnen. Ze hebben er zin in. Zoveel is duidelijk. Nou zijn wij in de gelukkige omstandigheid dat we twee auto’s hebben. Een daarvan heeft een dubbele achterbank. Plek zat dus. Helaas besluiten ze allemaal dat ze per se in de roze auto willen. De driedeurs, zónder dubbele achterbank. Terwijl Patricia met alleen de tweeling in een heerlijk ruime en rustige auto voor me uit rijdt, geniet ik alvast mee van de voorpret. Wie had gedacht dat zes kleuters zó enthousiast zouden kunnen zijn. Ik heb de laatste week wat last van een hernia maar prijs me op dit moment dolgelukkig dat het geen migraine is. Op de parkeerplaats stormen ze en masse richting het speelparadijs. Met iets meer geluk dan wijsheid komen ze allemaal heel aan bij de entree. Op de vrolijk gedekte tafel staan de kannen ranja alvast klaar. En dat is maar goed ook. Wat extra suiker kunnen ze wel gebruiken. We beginnen met de cadeaus. Stuk voor stuk spot on gekozen. Let’s face it, leeftijdsgenootjes weten beter de cadeautjes uit te zoeken dan wij volwassenen dat ooit zouden kunnen. Hierna mogen ze los. Ik weet niet wie de naam van dit indoor speeltuinconcept ooit bedacht heeft, maar een betere naam was er nauwelijks denkbaar.
Volgende week: kinderfeest deel II
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
