COLUMN: Kleuter-zoom

Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.

Ik ga met mijn dochter een zoom meeting in. Mijn dochter is vijf. Eenieder de me dit een jaar geleden voorspeld zou hebben, had ik voor onnozel verklaard. Maar goed, dat had ook gegolden rond voorspellingen over mondkapjes, de avondklok en voetbalsupporters die bijeenkomen om de binnenstad te beschermen tegen rellen.

Tot een klein jaar geleden waren zoom meetings iets voor mensen uit het internationale bedrijfsleven. Anno nu is de kleuterzoom een feit. De eerste keer dat ze met een groepje klasgenoten online bijeenkwam is inmiddels vier weken geleden. Via de link van Juf Marloes, loggen we in op de meeting. Vierkantje voor vierkantje melden zich de andere deelnemertjes in beeld.

Rick zwaait vrolijk hallo, Lucy zit verveeld brbrbrbrbrb te doen met haar lippen en van Lotje zie ik alleen heur haar. De juf heet iedereen welkom. Plots levensgroot de onderkant van de neus van de opa van Emma in beeld. Emma’s oma erbij en ik zie meteen een stuk schemerlamp, de helft van Emma en het plafond. ,,Is het dit knopje”, wil opa weten. We komen er niet achter want Rick vertelt ondertussen over zijn nieuwe jas. De juf geeft aan een verhaaltje voor te willen lezen. En hup, daar zijn de neusharen van opa Emma weer. Tegen vijf over tien is het groepje compleet, met uitzondering van Emma die nu helemaal verdwenen is. Sindsdien is er wekelijks een kleutermeeting geweest

Deze week heeft de mama van Dilana in overleg met de juf een bingo voorbereid voor de hele klas. Leuk hoor, ouders die meedenken en er het beste van maken. Het is alleen dat ik bingo de wortelkanaalbehandeling onder de spellen vind. Alle microfoons gaan op stil en Dilana mag de balletjes draaien en de nummertjes voorlezen. Ze heeft voor de gelegenheid haar glitterjurk aan. Lizzy is op en top geconcentreerd en zit met een zorgvuldig uitgekozen stift en het bingokaartje in de aanslag naast me. Laura, aan de andere kant van Lizzy, laat ondertussen weten dat het niet eerlijk is dat zij geen blaadje heeft. Leon en Julia záten net nog met een lange vinger Teletubbies te kijken maar verliezen zienderogen hun aandacht. Het is vandaag donderdag en er móeten nog twee verhalen van mijn hand de deur uit.

Dilana begint te draaien. Het eerste nummertje is vijf. Dat hebben we helaas niet. Ik moet mee blijven kijken. Lizzy’s cijferkennis gaat immers, net zoals die van de meeste klasgenoten, niet veel verder dan twaalf. Dilana komt met het volgende cijfer: ,,Een en zeven.” We kruisen zeventien af van onze kaart. ,,Dat was eenenzeventig”, vult Dilana’s mama aan. ,,Vijf en drie”, wordt drieënvijftig en bij ,,Een-nul-zes”, blijkt bij het getal zestien ook het rondje rond de getallen opgenoemd te zijn. Goddank roept na een kwartier een van de deelnemertjes ‘Bingo!’. De bingo blijkt legitiem en de winnaar mag een prijsje kiezen. Ondertussen zie ik hoe Leon z’n zus een speeltje uit de hand trekt. Deze laat zich niet op de kop zitten en geeft haar broer een duw. Laura geeft aan dat ze naar de wc moet. Ik krijg een appje binnen met de vraag of ik al weet hoe laat ik mijn verhalen af heb. ,,En nu gaan we voor de volle kaart!” verkondigt DIlana’s mama blij. ,,Yes”, zegt Lizzy. En ik, ik wou dat de scholen weer open gingen.

Tekst: Martijn Schraven

Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis