COLUMN: Konijnenleed

Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.

Lizzy komt terug van een speeldate bij haar vriendinnetje Lotje. Ze wordt – pure luxe voor mij – thuisgebracht door Lotjes mama. Deze vertelt me aan de deur even dat er zich een situatie voordeed bij hen thuis. Een van de konijntjes hupst voortaan op de eeuwige wortelvelden. Het beestje lag met de pootjes gestrekt in de ren. ,,Kan zijn dat ze daar nog op terugkomt”, tipt Lotjes moeder. ,,Ze waren er nogal van onder de indruk”. Wanneer ik het onderwerp later nog eens ter sprake breng, lijkt het geheel geen al te traumatische gebeurtenis te zijn geweest.

Ik moet terugdenken aan mijn eigen eerste konijntje. Een zwart konijn in een hokje in de achtertuin, tegen het muurtje naast de berging. Flappie noemde ik haar. Ik zal toen ik haar kreeg niet heel veel ouder zijn geweest dan dat Lizzy nu is. Geen idee hoe oud het beestje is geworden. Het was in elk geval bar koud die avond in februari. Het sneeuwde toen ik naar buiten ging om haar vers water te geven. Zelfs bij het zwakke licht van de buitenlamp zag ik het al van een afstandje. Daar lag ze. Pootjes gestrekt en stijf als een houten plank. Dikke tranen van verdriet natuurlijk. Ik kreeg een knuffel van mama en papa ging Flappie een mooi plekje geven in de tuin. Hij moest zich alleen nog even warm aankleden. De dag erna was de hele tuin bedekt onder een witte deken. Bloemetjes plukken voor op het graf ging niet. Wel heb ik op de plek die m’n vader aanwees volgens mij nog een takje rechtop in de sneeuw gestoken. Dag Flappie.

Een jaar of twintig later. Mijn ouders nemen de tuin flink onderhanden en ik help een handje mee. Hoewel spitten, snoeien en sjouwen nooit mijn beoogde droombaan was, is het af en toe best lekker even fysiek bezig te zijn. Samen met pa in de tuin bezig zijn, doorwerkend maar zonder opgelegde haast. Tussen het werken door ouwehoeren we wat en dit maakt het een fijne vader-zoon activiteit. We hebben al een aantal nare coniferen en hardnekkige boomstronken uit de grond gehaald als ik in de uiterste hoek van de tuin opmerk: ,,Dadelijk komen we Flappie nog tegen. Dit is ongeveer de plek toch?” M’n vader houdt z’n spade even stil. Hij trekt een wenkbrauw op en kijkt me licht hoofdschuddend aan. ,,Martijn”, zegt hij, ,,Heb je nou werkelijk al die jaren gedacht dat ik midden in de nacht met een schop in de bevroren grond heb staan spitten… ”

Tekst: Martijn Schraven

Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis