COLUMN: Om te knuffelen

Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.

In Lizzy’s bed ligt een blote Buurman. De andere blote Buurman ligt in bed bij Laura. Dat doen ze al een tijdje. En bijna al die tijd bloot. Toen ik ze kocht bij de Praxis, hadden beide knuffels nog gewoon hun vertrouwde gele- en rode truitjes aan. Buurman & Buurman zijn niet de enige vaste bedgenoten van de meiden. We hebben Welpje en Mevrouw Konijn uit de filmserie Casper en Emma. Er liggen handpoppen in de vorm van Woezel & Pip, een uil en een eekhoorn. Rupsje Nooitgenoeg, een gehaakte aap. Het souveniraapje van de Antwerpse Zoo, twee Bijenkorfberen die mijn oma ooit nog van een truitje voorzag, twee hazen en een Nijntje. Varken, koe, vosje en twee roze poedels en een duo konijnen. Een gebreide pop en een beetje een raar schaap, een hondje en een eenhoorn. Ik vergeet er nog een paar, maar het zal duidelijk zijn dat ik bij het verschonen van de bedden vooral veel tijd kwijt ben met het netjes terugzetten van alle knuffels. Daar zijn de dames namelijk nogal precies in. Op zolder, te midden van wat andere jeugdherinneringen, zit mijn oude Pink Pantherknuffel. Paul(tje) Panter, mijn jarenlange steun en toeverlaat. Zijn staart is al eens onzichtbaar hersteld door mama en hij is door tante Hannie ooit voorzien van een nieuw paar vilten ogen. Ik geloof dat ‘ie ooit zelfs een decapitatie overleeft heeft. Zonder Paul ging ik niet slapen. Punt.

Lizzy heeft een tijdlang Teletubbie Po als vaste kussenmaat gehad. Haar troost haalt ze te midden van een zee aan knuffels echter uit een (het liefst twee) simpele hydrofiel luiers. Handig, want daar hebben we er dertig van en zelfs als deze ooit allemaal versleten zijn, koop je bij elke willekeurige Zeeman voor twee euro een nieuwe. Van de tweeling is Leon vooralsnog de enige met een vaste knuffel. Woefie moet vanuit bed mee naar beneden en bij het dutje weer mee terug naar boven. Julia heeft zich nog niet aan een stuk textiel gehecht. Al lijkt ze wel een klik te hebben met Lizzy’s oude Teletubbie. Laura is verknocht aan Olifantje. En net zoals voor mij indertijd met Paultje Panter, geldt voor haar: geen Olifantje, niet slapen. Weinig frustrerender dan om rond bedtijd het hele huis af te kunnen zoeken naar een knuffel, kan ik verzekeren. We vonden hem al eens: achter de bank, op de bodem van de speelgoedmand, achter het gordijn in de gang, in het laatje onder een van de babybedjes en op zolder. Niet de eerste plekken waar je kijkt, zal ik maar zeggen. Afgelopen woensdag kwam Lizzy thuis van school met een zelf-geknutseld bakje. Even later komt Laura apetrots vertellen dat ze het bakje van Lizzy mag hebben. Ze hebben samen bedacht dat dit het bed voor Olifantje wordt. Laura laat zien hoe goed de knuffel er in past. ,,Olifantje mag vanavond hier beneden slapen”, zegt ze gedecideerd. ,,Prima”, antwoord ik. In het olifantenbedje zie ik een playmobilpoppetje liggen. ,,Moet die ook slapen?”, vraag ik. ,,Nee”’, zegt Laura. ,,Dat is de knuffel van Olifantje.” ’s Avonds tegen de klok van achten zijn alle verhaaltjes verteld en zit ik net achter de pc om nog even te werken. ,,Papa”, klinkt het van boven. ,,Ik vind het denk ik toch niet zo leuk als Olifantje beneden slaapt …” ,,Goed schat, papa komt Olifantje brengen.”

Tekst: Martijn Schraven

Illustraties: Pix4Profs / Jules Calis