Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Viva Vakantie
We hebben besloten dit jaar niet weg te gaan in de vakantie. We vullen de vakantie met activiteiten in en om huis, dagjes weg en genieten van het feit dat alles op z’n elfendertigst kan. Mijn werk gaat grotendeels door, maar ik prijs mezelf gelukkig dat ik voldoende van mijn werk houd. Ik ben zelden of nooit ‘toe’ aan vakantie. Hooguit vind ik het lekker als ik wat meer rust heb, en die heb ik zolang Patricia thuis is. Vorig jaar kozen we er wel voor om twee weekjes weg te gaan.
Zonder kinderen ligt de wereld voor je open, bij de keuze voor een geschikt vakantieland. Enkel beperkt door het beschikbare budget, wensen ten aanzien van de lokale keuken en voorkeuren met betrekking tot de eventuele aanwezigheid van een strand.
Mét kinderen wordt de keuze een geheel andere. Vooropgesteld dat ik me niet wil bemoeien met andermans keuze, ben ik geen fan van vliegen met jonge kinderen. Dat betekent dat we met de auto zullen gaan. We komen uit bij een vakantiepark in de buurt van mijn ouders. Een park waar ik, in een ver verleden, nog een zomer lang ijs verkocht, glazen ophaalde en in de friettent stond. Niet heel avontuurlijk dus, in de zin van nieuwe werelden ontdekken, wel lekker praktisch. Pretpark Toverland ligt om de hoek, m’n ouders kunnen een avondje op de kinderen passen zodat Patricia en ik uit kunnen gaan eten en we hoeven er geen uren voor in de auto te zitten.
De zomer van vorig jaar was een betere dan de huidige om maar eens een understatement te gebruiken. Op de tweede dag gaan we naar het strandje bij het buitenbad. Veel te optimistisch stop ik daarbij naast de zonnebrand, -hoedjes, zwempampers, zwembandjes en zwemschoenen, pakjes drinken, billenpoetsers, liga’s en handdoeken ook nog een tweetal tijdschriften in de tas. Al snel kom ik erachter dat een relaxed dagje strand vooral bestaat uit tot vier tellen. Om er zeker van te zijn dat ze er allemaal nog zijn. Na een paar uur tellen, insmeren, zandkasteeltjes bouwen en Lizzy en Laura bij herhaling duidelijk maken dat niet ál het speelgoed op het strand van hun is, houden we het voor gezien.
Eenmaal terug in het huisje is de tweeling even in het meegebrachte campingbedje geplaatst dat in de woonkamer dienst doet als box. Ze zijn het daar hoorbaar niet mee eens. Op tafel en in de gang liggen nog wat natte handdoeken en badpakjes. In de luiertas nog wat plastic zakjes met kleffe niet-opgegeten krentenbollen met kaas en lege pakjes drinken. Patricia is boven, Lizzy onder de douche aan het zetten. De zon, het zand, de zonnebrandcrème en het zwemwater hebben heur blonde haar veranderd in strengen bijeen geklit zeemanstouw. Daar helpt geen prinsessenshampoo met antiklit meer tegen. Ik hoor het gevecht tussen moeder en dochter aan waarbij Patricia er alles aan gelegen lijkt om de klus snel en grondig geklaard te krijgen en Lizzy er vrede mee lijkt te hebben om voortaan met dreads door het leven te gaan. Ze schreeuwt onder het kammen alsof haar god-weet-wat wordt aangedaan.
Laura roept vanaf het toilet dat ze klaar is met poepen. Terwijl ik me over haar heen buig om d’r kleine derrière af te vegen, dringen zich beelden op van eerdere vakanties. Dagen luieren aan het zwembad in Tunesië. Cruisend over de Nijl. Slenteren door het Witte stadje op Rhodos. Of gewoon een weekje fietsen over de Utrechtse Heuvelrug. De rust. De stilte. Mooi was die tijd. Een kennis van me noemde een vakantie met kinderen ‘een werkvakantie’. In elk geval minstens zo treffend als al die mensen die claimen dat ‘als de kinderen het leuk hebben, de ouders ook genieten’. Zo’n beetje klaar met billen poetsen, doorbreekt Laura mijn gemijmer. ,,Papa..” ,,Ja schat?” ,,Je krijgt een dikke buik.”
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
