Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Ochtendspits
Mijn dochter ‘spijbelt’ schreef ik een paar maanden geleden. Doelend op de gewoonte van mijn vierjarig spruitje om tijdens de lessen weg te sneaken om even bij haar zus te gaan kijken. Vorige week ontvingen we een échte melding via het ouderportaal. Een melding die zelfs doorgespeeld wordt aan de schoolinspectie. ‘Ongeoorloofd absent’ viel er te lezen. Datum erbij en een korte toelichting: reden: te laat. Ik zweer, het was niet meer dan drie minuten over half negen. Meneer Wout, de altijd goedgehumeurde conciërge, stond nog gewoon bij de deur de kinderen welkom te heten. Laura liep tegelijkertijd met twee andere klasgenootjes naar binnen.
Of ik me druk heb gemaakt om de melding? Ja en nee. Niet om de melding als zodanig. Laura is vier. Ze is nog niet eens leerplichtig. Wanneer ik zin heb haar volgende week vrijdag mee te nemen naar de Efteling, dan is het een mededeling aan de school. Geen vraag. De juf had ook gewoon even het raam open kunnen gooien en me persoonlijk aanspreken: ,,Meneer Schraven, ik wil graag om half negen stipt beginnen.” Daar had ik ook rekening mee gehouden.
Waar ik me aan stoor, is het idee erachter. De juf ziet dat Laura te laat is. Ze moet daarvoor met een formulier melding maken bij de administratie. Vervolgens moet alles in een of ander systeem vastgelegd worden en dit wordt dat weer gedeeld. Er is een protocol voor bedacht waarover is vergaderd, waarover alle lagen van het management een plasje zullen hebben gedaan, wat is getoetst en wat is ‘gecommuniceerd’. Ik herinner me van mijn basisschool één hoofd van de school en één adjunct. Nu is elke basisschool onderdeel van een groter geheel. Overal zit een parapluorganisatie boven. Alles moet verantwoord, gecheckt, afgevinkt, vastgelegd en geëvalueerd. En dat allemaal omdat het budgettaire voordelen zou opleveren én het onderwijs ten goede zou komen. Nou heeft de kwaliteit van het onderwijs naar mijn beste weten de afgelopen decennia geen enorme sprongen voorwaarts gemaakt. En die besparingen door schaalvergroting? Ik weet het niet. We konden vorig jaar gratis en voor niks zoveel in een uitstekende staat verkerende tafeltjes en stoeltjes ophalen als we wilden. Er waren toch al nieuwe besteld. Toen ik halverwege de jaren tachtig naar school ging, zaten er nog vakjes voor inktpotjes in de klaptafeltjes. Ik vermoed dat deze ouder waren dan het schoolmeubilair waar hier thuis nu aan getekend wordt.
Hoewel ik met de digitale melding spreekwoordelijk de bips afveeg, hou ik er toch rekening mee en ben ik deze week extra vroeg. Dat gaat al drie dagen uitstekend. Niet geheel toevallig zijn dat dagen geweest waarop Patricia thuis werkte en ik dus slechts twee kids hoefde mee te nemen. Deze ochtend is Patricia echter al voor dag en dauw vertrokken. Desalniettemin lig ik fantastisch op schema. Lizzy én Laura gekleed en gevoed, tasjes ingepakt, fruit gesneden en drinkbekers gevuld. Bammetjes voor de tweeling staan klaar. Even ophalen en aankleden, vijf minuutjes eten en we zijn weg. De kamer opkomend ruik ik een zure lucht. ,,Wiens stinkpampertje ligt hier nog”, vraag ik in het halfduister. Wanneer ik het licht aanknip zie ik dat we niet met poep te maken hebben. Julia is kennelijk niet lekker geweest. Waarschijnlijk het stukje zure mat-snoep van gisteravond waar ze een stukje van mocht proeven. Dat gok ik op basis van de kleur blauw. Alsof ze een smurf verorberd heeft en uitkotste. In d’r bed, in d’r haar, over de vloer en over de trappelzak. ‘Fijn dat ik zo’n marge had’, denk ik terwijl ik de badkraan opendraai.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
